Oliwa świętojańska, czyli olej z dziurawca

Dziurawiec (inaczej ziele świętojańskie) jest rośliną, którą możemy spotkać na polanach, łąkach czy skrajach lasów. W jego składzie znajdziemy hyperycynę, czyli flawonoid wykazujący działanie przeciwutleniające, moczopędny hyperozyd, antyoksydacyjną rutynę oraz kwercetynę - odpowiedzialną za szczelność naczyń włosowatych.

Dziurawiec to także źródło garbników, olejków eterycznych, kwasów organicznych, choliny, soli mineralnych oraz witamin A i C.

Olej z dziurawca leczy bóle mięśni, ścięgien oraz stawów. Wpływa na łagodzenie obrzęków, nerwobóli oraz niweluje rozwój chorób węzłów chłonnych.

Koi skórę po oparzeniach, leczy trudno gojące się rany, ropnie, zakażenia oraz przebarwienia. Olej z dziurawca jest również nieoceniony w wyciąganiu drzazg z palców. Wykazuje także działanie antybakteryjne, więc można go stosować w leczeniu trądziku oraz w innych problemach skórnych.

Dziurawiec leczy także bielactwo – wyciąg z tej rośliny znalazł swoje zastosowanie jako smarowidło na tego rodzaju przebarwienia. Miejsca na skórze dotknięte bielactwem należy delikatnie smarować oliwą świętojańską, a następnie poddać pod działanie promieni nadfioletowych.

Masaż z wykorzystaniem oliwy świętojańskiej załagodzi bóle pleców, karku, rąk oraz nóg. Rozluźni także spięte mięśnie.

Olej z dziurawca możemy także spożywać. Stosowany wewnętrznie ukoi stany lękowe, wpłynie na mocny sen oraz załagodzi objawy depresji.

Regularne stosowanie oliwy świętojańskiej może wywoływać działania niepożądane, tj. pojawienie się nadwrażliwości na słońce. Podczas kuracji nie należy więc wystawiać się nadmiernie na promienie słoneczne. Jest to związane z obecnością barwnika – hiperycyny.

Działanie oleju z dziurawca znano już w starożytnym Rzymie. Gladiatorzy stosowali go na całe ciało przed walkami na arenie. Wierzyli, że dzięki oliwie świętojańskiej staną się silni i nie będą zmęczeni.

Nazwa „oliwa świętojańska” nie pochodzi jednak ze starożytności, a ze średniowiecza. Dziurawiec w języku włoskim (erba di san Giovanni) oznacza bowiem zioło św. Jana. Jego kwitnienie przypada w czerwcu, wtedy też obchodzone jest święto św. Jana Chrzciciela.

Dla ówcześnie żyjących Europejczyków żółte płatki kwiatu były symbolem słońca, a ich ilość oznaczała pięć ran zadanych Jezusowi Chrystusowi. Podobnie było z czerwonym sokiem wydzielanym przez tę roślinę – kojarzono ją z krwią Syna Bożego.

Wierzono, że roślina oprócz właściwości zdrowotnych, ma niezwykłą moc. W dniu św. Jana Chrzciciela wszyscy mieszkańcy wieszali w oknach i nad drzwiami bukiety z dziurawcem, by chroniły domostwa przed złymi czarami. Ziele podawano także zwierzętom, by dłużej cieszyły się zdrowiem.

Składniki:

• oliwa z oliwek,
• kwiaty dziurawca.

Świeżo zebrany dziurawiec włożyć do dużego słoika, następnie zalać go oliwą z oliwek. Kwiaty muszą być przykryte w całości. Tak przygotowany olej zamknąć i położyć w ciepłym, najlepiej słonecznym, miejscu.

Słoikiem można raz na jakiś czas potrząsać, by oliwa dotarła do każdego kwiatu. Po 2-3 tygodniach olej przecedzić przez gazę lub kawałek płótna. Oliwę świętojańską należy przechowywać w chłodnym i ciemnym miejscu. W ten sposób będziemy mogli z niej korzystać nawet kilka lat.