Ortoreksja – uzależnienie od zdrowej żywności

Wokół nas aż roi się od porad i informacji dotyczących zdrowego żywienia, nie trudno się więc dziwić, że coraz więcej osób zwraca uwagę na to, co je. Ale przecież, na pierwszy rzut oka, nic w tym złego, że zaczynamy jeść bardziej świadomie i zmieniamy nawyki na lepsze. Jednak, w myśl zasady „co za dużo, to nie zdrowo”, ważne, aby również w tym przypadku nie przesadzać.

Kiedy człowiek dostaje obsesji na punkcie zdrowego odżywiania, poddaje się surowym zakazom i regułom. Prawidłowe jedzenie staje się czymś w rodzaju natręctwa. Z czasem taka obsesja może przeradzać się w zaburzenie psychiczne, które może przeszkadzać w codziennych czynnościach.

Termin ortoreksja (Orthorexia nervosa) został ukuty w 1997 roku przez amerykańskiego lekarza Stevena Bratmana, który sam cierpiał na tę chorobę. Bratman opisywał chorobę jako wyniszczający przymus, chorobę „pod płaszczykiem” pozytywnej cechy. Lekarz twierdził, że osoby cierpiące na tę przypadłość postrzegają swoją dietę jako sposób na odczuwanie samozadowolenia, czystości, a nawet uduchowienia.

Zaburzenie, które zaczyna się zwykle od niewinnych prób zdrowszego odżywiania, stopniowo przeradza się w niebezpieczne nawyki, kiedy to ludzie zaczynają bezustannie i obsesyjnie myśleć o jakości żywności.

Oto lista objawów ortoreksji:

• Niezwykle restrykcyjne wybory produktów pod kątem zarówno gatunku, jak i kalorii.

• Brak przyjemności z jedzenia.

• Ciągłe odmawianie jedzenia, którego chory nie uważa za czyste lub które zostało ugotowane/przygotowane przez kogoś innego.

• Obsesja na punkcie zdrowego odżywiania wypiera inne zajęcia i zainteresowania.

• Rosnąca nerwica na punkcie żywności.

• W niektórych przypadkach choroba może nawet doprowadzić do ciężkiego niedożywienia lub śmierci, jak że osoba eliminuje coraz więcej rodzajów żywności ze swojej diety.

• Takie zachowanie utrudnia relacje i prowadzi do izolacji społecznej, ponieważ chory planuje swoje życie wokół diety. Chory może odmawiać chodzenia do niektórych restauracji, zaproszeniom na obiady/kolacje czy też bezustannie poruszać temat zdrowego żywienia, co może drażnić rozmówców.

• Chory nieustannie walczy z pokusami jedzeniowymi i poddaje się surowym karom (surowsze żywienie, post, ćwiczenia), kiedy czuje, że zawinił.