Problem niedożywienia chorych w szpitalach

Integralną częścią procesu leczenia pacjenta jest leczenie żywieniowe. Niestety w naszym kraju w dalszym ciągu nie docenia się znaczenia tej formy leczenia chorych. Konsekwencją niedożywienia chorych są wyższe koszty leczenia i ryzyko powikłań u pacjenta. Oznacza to, że na złym odżywianiu chorych tracą zarówno sami pacjenci, jak i państwo. Amerykańskie dane wskazują, iż koszty leczenia infekcji u chorego bez wprowadzenia odpowiedniego żywienia wynoszą 42 tys. dolarów, natomiast chorego, u którego zastosowano leczenie żywieniowe – jedynie 18 tys. dolarów.

Okazuje się, że stan niedożywienia notuje się u od 27 do 48% chorych z takich oddziałów, jak chirurgia, choroby wewnętrzne, ortopedia i pulmonologia. Natomiast 20% niedobór masy ciała u osoby, która przeszła zabieg chirurgiczny aż o 30% zwiększa ryzyko śmierci pooperacyjnej. Problem niedożywienia najpoważniejszy jest jednak na oddziałach onkologicznych. Niedożywionych jest 20% chorych na raka jelita grubego, 40% z rakiem żołądka, 60% z rakiem trzustki oraz 80% z rakiem przełyku. Często zdarza się, że osoba cierpiąca na nowotwór złośliwy umiera nie tyle z powodu choroby, co z niedożywienia.

Człowiek chory o procesu leczenia potrzebuje więcej energii i składników odżywczych. Z drugiej zaś strony choroba często utrudnia mu jedzenie. Z tego względu w wielu przypadkach konieczne jest żywienie medyczne. Może to być uzupełniające żywienie doustne, na przykład przy użyciu preparatów dietetycznych, żywienie dojelitowe (z zastosowaniem zgłębnika lub przetoki odżywczej) bądź żywienie pozajelitowe. W tym ostatnim przypadku wykorzystuje się kaniule założone do żył. Takie formy żywienia wskazane są u chorych, których BMI spadło poniżej 23,5 punktów oraz u chorych, którzy w krótkim czasie (3-6 miesięcy) stracili 10-15% masy ciała. Dzięki odpowiednim metodą żywienia pacjent ma dobre samopoczucie i siłę do walki z chorobą.