Anoreksja bulimiczna

Anoreksja bulimiczna to choroba o podłożu psychicznym. Jest to jakby połączenie anoreksji i bulimii. Epizody tych obu chorób występują na przemian. Takie zaburzenie odżywiania wymaga bezwzględnie specjalistycznego leczenia farmakologicznego oraz psychoterapii. Choroba ta jest trudna do leczenia, a cały ten proces trwa bardzo długo.

1. Co to jest anoreksja bulimiczna?

Anoreksja bulimiczna to dosłownie współistnienie anoreksji i bulimii u jednej osoby. Objawy bulimii pojawiają się u osoby, która choruje już na anoreksję. Epizody głodzenia się pojawiają się na przemian z niekontrolowanym pochłanianiem dużej ilości pożywienia, które jest następnie zwracane poprzez wymioty lub za pomocą środków przeczyszczających. Dokładna przyczyna takiego zachowania nie jest znana, ale prawdopodobnie jest reakcją organizmu na długi okres głodzenia.
Na chorobę tę zapadają głównie nastolatki i młode kobiety, w czasie, gdy następują w organizmie zmiany hormonalne, a więc w wieku 12-15 lat i 18-21 lat. Przyczyny anoreksji i bulimii mają podłoże psychiczne. Najczęściej wynikają z niskiej samooceny chorego, problemów życiowych, społecznych, np. śmierci bliskiej osoby, kłótni, problemów w domu, samotności. Bardzo często anoreksja jest wynikiem dążenia do idealnej sylwetki, które spowodowane jest zakłamaniem w show-biznesie, gazetach i telewizji. Czasami choroba wynika także z niechęci do dojrzewania, lęku przed dorosłością. Przyczyny anoreksji bulimicznej mogą być bardzo różne.

2. Objawy i leczenie anoreksji bulimicznej

Objawy anoreksji tego typu to nic innego, jak objawy anoreksji i objawy bulimii. Podczas epizodu anoreksji występuje wstręt do pożywienia i drażliwość, brak apetytu. Z czasem, w wyniku braku dostarczania składników odżywczych, witamin czy minerałów, organizm ulega wyniszczeniu. Osoba chora staje się osłabiona. Występuje blada i sucha skóra, zaburzenia układu sercowo-naczyniowego, wychudzenie, zatrzymanie miesiączki. Taka osoba stroni także od kontaktu z innymi.
Podczas epizodów bulimii następuje nadmierne spożywanie pokarmów. Osoba chora nie panuje nad ilością spożywanego pożywienia. Gdy okres bulimii ustępuje, osoba chora, mając wyrzuty sumienia, stosuje dietę odchudzającą, nadużywa środków przeczyszczających i moczopędnych, a po spożytym jedzeniu wymiotuje. Niekiedy chora specjalnie zjada dużą ilość produktów spożywczych, aby później wszystko zwrócić. Napad kompulsywnego jedzenia w skrajnych przypadkach może skłonić do popełnienia samobójstwa, bowiem u takich osób pojawia się ogromne poczucie winy. Anoreksja bulimiczna czasami może przebiegać niepełnoobjawowo.
To, co odróżnia anoreksję bulimiczną od zwykłej anoreksji, tj. anoreksji restrykcyjnej, jest to, że chore częściej zdają sobie sprawę z własnej choroby i szukają pomocy medycznej.
Jadłowstręt psychiczny z bulimią powinien być odróżniony od epizodu depresyjnego, zaburzeń świadomości, guzów mózgu czy zaburzeń jelitowych. Leczenie anoreksji bulimicznej polega na przywróceniu odpowiedniej wagi ciała oraz odbudowaniu gospodarki wodno-elektrolitowej. Bezwzględnie powinna być także zastosowana psychoterapia, ta choroba bowiem ma podłoże psychiczne i tylko takie leczenie może doprowadzić do rozwiązania problemu, jakim jest anoreksja bulimiczna.