Leczenie bulimii

Za terapię z wyboru uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną (ang. _c__ognitive behavioral therapy_, CBT). Terapia powinna się składać z co najmniej 20 sesji psychoterapii indywidualnej, prowadzonych przez ok. 5 miesięcy. CBT ma na celu zmniejszenie częstości objawów, leczenie przyczynowe oraz profilaktykę nawrotów bulimii. Pierwszym etapem terapii jest nauka technik pomocnych w zwiększeniu kontroli nad jedzeniem posiłków oraz psychoedukacja na temat zdrowego wzorca odżywiania. Zaleca się np. prowadzenie dzienniczka,w którym notuje się wszystkie przyjęte posiłki. Wskazuje się również na znaczenie epizodów objadania się, np. w określonych miejscach, w związku z odczuwaniem określonych emocji (np. objadanie się w samotności lub po przeżytym stresującym wydarzeniu). Kolejnym etapem jest praca nad przekonaniami związanymi z postrzeganiem siebie, swojej roli jako kobiety, poprawie relacji z bliskimi osobami, i odreagowaniem traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa. Jednym z celów CBT jest nauczenie nowych, skutecznych strategii radzenia sobie z problemami oraz zmiana samooceny pacjentki. Na zakończenie terapii otrzymuje ona wskazówki i opracowuje strategię postępowania w razie nawrotu choroby.

W przypadku pacjentek niepełnoletnich zaleca się psychoterapię rodzinną. Alternatywną formą psychoterapii może być terapia interpersonalna (ang. interpersonal therapy, IPT), jednak powinna ona trwać co najmniej 8–12 miesięcy, aby uzyskać efekty podobne do CBT. Terapia poznawczo-behawioralna jest również skuteczna w leczeniu współwystępujących z bulimią: depresji, zaburzeń lękowych oraz nadużywania substancji psychoaktywnych. Osobom uzależnionym od alkoholu zaleca się terapię w placówkach leczenia odwykowego.

Przyjmowanie leków może być traktowane jako uzupełnienie psychoterapii lub jako jedyna forma leczenia, np. przy braku motywacji pacjenta lub niewielkiej dostępności do innych form leczenia. W leczeniu bulimii stosuje się leki przeciwdepresyjne z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Zazwyczaj stosowane są w większych dawkach niż w leczeniu depresji. Przyjmowane leki zmniejszają częstość zachowań typowych dla bulimii, jak prowokowanie wymiotów czy stosowanie środków przeczyszczających. Długoterminowe efekty stosowania leków przeciwdepresyjnych w leczeniu bulimii są jednak nieznane. Leczenie farmakologiczne jest również konieczne w przypadku współwystępowania innych zaburzeń psychicznych, takich jak: depresja, choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia lękowe.

Należy również podkreślić, że w trakcie leczenia bulimii konieczna jest kontrola internistyczna z monitorowaniem gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej organizmu. Jeśli terapeuta nie ma wykształcenia medycznego, pacjentka powinna być objęta okresową kontrolą lekarską.