Piołun - charakterystyka, wartości odżywcze, absynt, właściwości lecznicze, przeciwwskazania

Piołun, którego określa się również mianem wermutu, psiej ruty, absyntu jest zielem wywodzącym się z rodziny astrowatych. Naturalnie, roślina ta występuje na północnej półkuli. Spotkać ją można przede wszystkim w Afryce Północnej, Europie oraz Azji.

W Polsce występuje na różnych obszarach, zarówno leśnych, polnych, jak i przydrożnych. Doskonale czuje się na terenach suchych i dobrze nasłonecznionych. Kwitnie w okresie od lipca do sierpnia. Może osiągać od sześćdziesięciu do nawet stu trzydziestu centymetrów wysokości.

Cechą charakterystyczną tej wieloletniej rośliny są żółte kwiatki zebrane w kuliste koszyczki, a także filcowate, z wierzchu zielone, a u dołu żółtawe liście. W nazewnictwie botanicznym piołun funkcjonuje jako bylica piołun (łac. Artemisia absinthium).

W 100 gramach piołunu znajdziemy około 80 kalorii, 20 g węglowodanów, 44 mg wapnia, 4 mg żelaza, 400 mg fosforu, 524 mg potasu, a także 40 g wody. Roślina nie zawiera cukrów, błonnika, protein, ani witamin.

W jej składzie znaleźć możemy za to glukozydy, fitoskładniki, olejki eteryczne, garbniki, karotenoidy, związki goryczkowe oraz fenolowe.

Absynt to popularny na całym świecie napój wysokoprocentowy. Pozyskiwany jest on w procesie ekstrakcji kwiatów i liści piołunu, anyżu, kopru włoskiego, hyzopu, kolendry, mięty, kłącza tataraku, czy melisy. Cechą charakterystyczną absyntu jest jego gorzki smak, a także zielonkawa barwa.

Ten nietypowy napój alkoholowy cieszył się sporą popularnością pod koniec dziewiętnastego wieku. Zdaniem wielu historyków, absynt był ulubionym trunkiem takich wybitnych postaci jak Pablo Picasso, Ernest Hemingway, Edgar Degas czy Paul Verlaine.

Właściwości lecznicze piołunu były wykorzystywane już w czasach starożytnych. Artemisią absinthium zwalczano dolegliwości bólowe głowy, wątroby czy układu pokarmowego. Współcześnie, roślina również stanowi doskonałe lekarstwo na niestrawności, bóle brzucha, wzdęcia czy przewlekłe zaparcia. Ponadto, piołun może być podawany osobom, które borykają się z dyspepsją czy obniżonym apetytem.

Substancje takie jak goryczki, garbniki, olejki eteryczne, kwasy organiczne, a także związki flawonowe pobudzają wydzielanie soków trawiennych, żółci oraz soku jelitowego, rozkurczają mięśnie gładkie jelit, a także działają przeciwpasożytniczo i antybakteryjnie. Piołun stanowi naturalne lekarstwo na pasożyty ludzkie np. owsiki, glisty, lamblie.

Może być wykorzystywany również w przypadku wystąpienia wszawicy głowy czy zakaźnej choroby skóry o nazwie świerzb.

Piołun wykazuje szereg właściwości leczniczych, jednak nie każdy może go stosować. Pod żadnym pozorem nie powinny sięgać po niego kobiety ciężarne. Roślina ta wywołuje dość mocne skurcze macicy, u kobiet w ciąży może więc wywołać przedwczesny poród lub poronienie.

Nie należy jej również stosować u osób chorobami nerek, a także zaburzeniami przetwarzania hemoglobiny we krwi. Kolejnym przeciwwskazaniem do stosowania piołunu jest nietolerancja na olejki eteryczne lub inne składniki zawarte w roślinie. Psia ruta nie jest polecana pacjentom przyjmującym leki przeciwdrgawkowe.