Niedobór miedzi

Miedź jest niezbędna dla właściwej aktywności enzymów uczestniczących w procesach oddychania komórkowego, tworzenia naczyń krwionośnych oraz prawidłowej pracy układu odpornościowego.

To składnik kluczowy dla układu krążenia, czyli serca i naczyń krwionośnych. Dzięki niej wytwarzane są czerwone krwinki (erytrocyty), a także osłonki mielinowe w układzie nerwowym, które chronią go i umożliwiają przesyłanie impulsów.

Warto wiedzieć, że to właśnie dzięki miedzi naskórek i włosy mają odpowiedni koloryt. Pierwiastek uczestniczy w produkcji melaniny, czyli barwnika obecnego w skórze.

Niedobór miedzi spotykany jest rzadko. Do deficytu dochodzi najczęściej u osób, które mają nieodpowiednio zbilansowaną dietę albo są w trakcie kuracji odchudzającej. Jakie objawy mogą świadczyć o zaburzeniu? Do typowych dolegliwości przy niedoborze miedzi należą:

• brak apetytu,
• niski poziom hemoglobiny (barwnika występującego w czerwonych krwinkach),
• anemia,
• nadmierne pękanie naczyń krwionośnych,
• łamliwość paznokci,
• zaburzenia pracy serca,
• zaburzenia koncentracji uwagi,
• drętwienie kończyn,
• uczucie mrowienia rąk i nóg,
• spadek odporności, zwiększona podatność na zakażenia.

Z kolei nadmiar miedzi w organizmie jest przyczyną głównie objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego, które wynikają z nagromadzenia się tego pierwiastka w neuronach, prowadząc do ich uszkodzenia. U pacjenta pojawia się wtedy rozdrażnienie, nerwowość, depresja, a nawet psychoza.

W jaki sposób można uzupełnić braki pierwiastka? Warto sięgnąć po naturalne źródła miedzi, takie jak wątróbka, zielone warzywa liściaste, pełne ziarna zbóż, niektóre ryby.

Zapotrzebowanie na miedź jest uzależnione od wieku. W grupie wiekowej 1-3 lata wynosi 1,0 mg, a 4-9 lat - 1,5 mg. Młodzież w wieku 10-18 lat powinna wraz dietą dostarczać 2,0 mg, a osoby powyżej 19. roku życia około 3,0 mg miedzi.