Relacje rodzinne w anoreksji
Do istotnych cech relacji rodzinnych należą m.in.: uwikłanie, nadopiekuńczość, sztywność, nieumiejętność rozwiązywania konfliktów, włączenie dziecka w konflikt rodziców. Uwikłanie odnieść należy do odległości w relacjach i intensywności rodzinnych interakcji.
W rodzinach uwikłanych więzi są zatarte, co powoduje słabe wyodrębnienie subsystemów. Granice definiujące indywidualną autonomię są mało wykształcone. Intensywne bycie razem i dzielenie się prowadzi do braku prywatności. Członkowie rodziny „wkraczają” wzajemnie we własne myśli i uczucia. Koresponduje to z postawą nadwrażliwości członków rodziny, szczególnie rodziców, na sygnały oznaczające stres, konflikt, napięcie. Przejawiana przez nich postawa nadopiekuńczości opóźnia rozwój autonomii dziecka, jego poczucie kompetencji, zainteresowania zewnętrzną rzeczywistością. Zwrotnie dziecko także czuje się odpowiedzialne za rodzinę, co może być głównym czynnikiem wzmacniającym objawy. Dodatkowym aspektem funkcjonowania rodziny jest doświadczanie trudności w dostosowaniu się do zmian, także tych, które wynikają z cyklu życia rodzinnego.
W każdej psychosomatycznej rodzinie wykształcają się sposoby unikania konfliktu. Zazwyczaj to jedno z małżonków jest „unikaczem”. Kiedy partner wkracza w obszary konfliktowe, robi wszystko, aby uniknąć podjęcia problemu czy negocjowania stanowiska. Większość rodzin psychosomatycznych zaprzecza istnieniu problemów i jest bardzo zainteresowana utrzymaniem harmonii.
Taktyka z milczącym mężem, bezsilnym wobec wszystkowiedzącej żony, jest najczęstszym wariantem spotykanym w rodzinach z problemem anoreksji. Małżeństwo rodziców pacjentki anorektycznej często zawierane bywa stosunkowo późno, nie z miłości, ale „z rozsądku”: decydując się na osobę zapewniającą uporządkowanie, pewność i pozycję społeczną. Nieważna była intensywna relacja emocjonalna i satysfakcja z bliskości seksualnej. W związkach tych bycie dobrymi rodzicami było przedkładane nad bliskość i więź małżeńską.
Rodziny z zaburzeniami jedzenia zaliczyć można do rodzin dośrodkowych, czyli takich, w których występuje silne wiązanie, w odróżnieniu od rodzin odśrodkowych, które charakteryzują się brakiem lub słabymi mechanizmami wiązania. W rodzinach pacjentek chorujących na anoreksję mechanizm wiązania ma źródło w doświadczeniach utrat w poprzednich pokoleniach. Rodziny te kierują się często przekonaniem, że należy się poświęcać, rezygnować z własnych potrzeb na rzecz zaspokajania potrzeb innych osób w rodzinie.
Mechanizmy wiązania i delegowania utrudniają osiągnięcie indywiduacji relacyjnej. Utrudnione jest dostosowywanie się do nagłych zmian, a także tych, które wynikają z przejścia do następnej fazy cyklu życia rodzinnego, co można by określić „sztywnością” tejże rodziny.