Bulimia u dzieci

Przyczyny zachorowania na bulimię nie są do końca znane. Wiadomo natomiast, że do jej wystąpienia przyczynia się niska samoocena. Nie bez znaczenia jest również presja społeczeństwa, by uzyskać i zachować idealną wagę. W przypadku dzieci i nastolatków dużą rolę odgrywają rówieśnicy. Jeśli młody człowiek spotyka się z nieprzychylnymi komentarzami kolegów i koleżanek na temat swojej wagi i wyglądu, ryzyko problemów z odżywianiem znacznie rośnie. Niezadowolenie z siebie może przyczynić się do napięcia i depresji, które są kolejnymi czynnikami przyczyniającymi się do wystąpienia bulimii. Także zachowania obsesyjno-kompulsywne oraz zaburzenia nastroju mogą doprowadzić do zaburzeń odżywiania. Znaczny odsetek dzieci z bulimią to ofiary przemocy fizycznej lub psychologicznej, a także molestowania seksualnego. Niekiedy problemy związane z odżywianiem się biorą się z nadużywania narkotyków lub alkoholu.

Typowe dla bulimików epizody obżarstwa kończą się przeczyszczaniem organizmu. W tym celu osoby cierpiące na bulimię wywołują wymioty, intensywnie ćwiczą, przechodzą na restrykcyjną dietę lub stosują środki przeczyszczające. Zaburzenie to jest diagnozowane wtedy, gdy dana osoba dwa razy w tygodniu przejada się i przeczyszcza przez okres co najmniej trzech miesięcy. Napady obżarstwa i następujące po nich wymioty lub inne metody oczyszczenia organizmu są dla młodego bulimika poważnym wyzwaniem, zarówno fizycznym, jak i emocjonalnym. Dzieci cierpiące na bulimię martwią się wyglądem swojego ciała i ilością spożywanego jedzenia. Pochłanianie dużych ilości produktów żywnościowych wywołuje u nich poczucie braku kontroli. Typowe jest także obrzydzenie wobec samego siebie i wstyd. Aby zapobiec przybraniu na wadze, bulimicy przeczyszczają się na różne sposoby. Gdy pozbędą się spożytego jedzenia, czują wyraźną ulgę.

Jak rozpoznać bulimię u dziecka? Jeśli twoje dziecko żyje w napięciu, ma huśtawki nastroju, jest smutne i zaczęło zbyt intensywnie ćwiczyć, najwidoczniej ma kompleksy na punkcie wyglądu i stara się stracić na wadze. Przyjrzyj się palcom dziecka – blizny na nich mogą być śladem po wielokrotnym wywoływaniu wymiotów. Sygnałem alarmowym dla rodziców powinno być również zamykanie się dziecka w łazience po posiłkach. Także jedzenie w odosobnieniu i nadmierne zainteresowanie produktami spożywczymi powinny wzbudzić twoją czujność. Jeśli w domu trzymasz środki przeczyszczające, zwróć uwagę, czy nie zaczęło ich ubywać. Kontroluj także ilość spożywanego jedzenia – zdrowy apetyt dorastającego dziecka to jedno, a niepohamowane obżarstwo bulimika to coś zupełnie innego. Pamiętaj, że w przypadku zaburzeń odżywiania nie należy przymykać oczu na to, co robi dziecko. Jeśli w porę nie zauważysz problemu, w wyniku częstych wymiotów u twojej pociechy mogą pojawić się uszkodzenia szkliwa zębów, stan zapalny przełyku oraz obrzęk ślinianek. Bulimia może doprowadzić również do obniżenia poziomu potasu w organizmie, co wiąże się z ryzykiem niebezpiecznych zaburzeń rytmu serca.

Diagnozy bulimii u dzieci dokonuje się na podstawie informacji dostarczonych przez pacjenta lub jego rodzinę. Oprócz nadmiernego zainteresowania wagą i wyglądem ciała u dziecka typowe dla bulimii są: niskie ciśnienie krwi, obrzęk dłoni i stóp, ślady po wywoływanych wymiotach (znaki na palcach), erozja szkliwa z powodu wymiotów, nieprawidłowości w poziomie elektrolitów oraz oznaki niedożywienia.

Celem leczenia jest przerwanie cyklu obżarstwa i przeczyszczania. Aby to osiągnąć, stosuje się terapię antydepresantami. Ważna jest również terapia modyfikacji zachowań, a także terapia psychologiczna. Pacjent może skorzystać z terapii indywidualnej, rodzinnej lub grupowej. Duże znaczenie ma także edukacja żywieniowa. Pacjent musi bowiem poznać zdrowe podejście do żywienia i zmienić swój stosunek do swojego ciała. W ciężkich przypadkach bulimii konieczne jest leczenie jej powikłań oraz monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Leczenie bulimii może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.

Bulimia u dzieci to coraz bardziej powszechny problem, z którym wielu rodziców nie potrafi sobie poradzić. Chowanie głowy w piasek nie jest jednak dobrym rozwiązaniem.