Na czym polega bulimia?
Bulimia jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się napadami objadania się (z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów), po których występują zachowania kompensacyjne, takie jak: wywoływanie wymiotów, głodówka, zastosowanie środków przeczyszczających oraz moczopędnych, wykonywanie lewatyw, nadmierna aktywność fizyczna.
Przyczyny bulimii to m.in. brak samoakceptacji, konflikty rodzinne, zaburzenia mechanizmów samoregulacji, samokontroli, emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie, brak akceptacji przez grupę rówieśniczą (wiążący się często ze zmianą środowiska). Podatność na rozwinięcie zaburzeń w odżywianiu jest silnie powiązana z czynnikami genetycznymi. Anoreksja często przeplata się lub też całkowicie przekształca w żarłoczność (bulimię). Podobnie jak w przypadku rodzin z anoreksją, w bulimii silne mechanizmy wiązania łączyć należy z doświadczeniami utrat w poprzednich pokoleniach. Rodziny pochodzenia dziewcząt z bulimią dają mało oparcia i często występują w nich permanentne konflikty. Brakuje pełnych zaufania, stałych relacji. Raczej unika się otwartej i bezpośredniej wymiany uczuć; tolerowane są tylko uczucia, które wskazują na „aktywność”, „siłę” i „autonomię”. Wyrażane przez pacjentkę pragnienia (czułości, wsparcia, zaufania, itp.) i uczucia są często przyjmowane sarkastycznie, z ironią, a emocjonalna intymność zastępowana jest przez spory, które można rozumieć jako swoistą obronę przed bliskością. W takich rodzinach często występują sprzeczne normy, wartości i ideały.
W różnorodny sposób dziewczęta nabierają doświadczeń, na podstawie których rezygnują z wyrażania odmiennych uczuć i potrzeb emocjonalnych dotyczących własnych zainteresowań i pragnień.
W rodzinach chorych na bulimię często obserwuje się konfliktowość. Objawy bulimii związane są ze środowiskiem rodzinnym, w którym dziecko nie ma poczucia bezpieczeństwa. Matki osób chorych na bulimię mają tendencję do bycia bardzo krytycznymi, a także zdystansowanymi emocjonalnie względem swoich dzieci. Z jednej strony u członków rodziny występuje silne Ja Idealne, dużą wagę przywiązuje się samokontroli, dobrego zewnętrznego obrazu, osiągnięć, a nawet perfekcji. Z drugiej – dochodzi do zachowań impulsywnych i otwartych konfliktów. Członkowie rodziny ujawniają nieprzewidywalną skłonność do zachowań impulsywnych w postaci wybuchów wściekłości, porywczości, niekiedy przemocy fizycznej, jak też różnych form nałogów. Powstaje duży kontrast między oczekiwanymi postawami i zachowaniami, a przeżyciami. Rodzice sami często są postrzegani jako niekontrolujący się i impulsywni, nieradzący sobie z wieloma własnymi problemami. Zamiast prób rozwiązania konfliktów, wyrażania potrzeb albo pokazywania słabości często „je się z wściekłości”, „przełyka” troski, a potrzeby opieki zaspokaja się za pomocą tabletek i podtrzymuje nieugięte wymagania samodyscypliny. Panuje klimat rodzinny, w którym większa wartość przykładana jest do dotrzymywania słowa, utrzymywania dyscypliny, kontroli i samoopanowania niż do wiary w siebie, szacunku do własnej osoby i serdeczności. Pacjentki często czują (już na początku dojrzewania), że muszą przejąć odpowiedzialność za rodzinę. Poprzez symptomy bulimiczne pacjentki próbują poradzić sobie z występującymi nierozwiązanymi rodzinnymi i wewnętrznymi konfliktami. Napady jedzenia wyrażają nie wprost agresywne impulsy wściekłości i deprecjonowanie. Wyjedzone do czysta lodówki, jak też zatkane toalety, doprowadzają krewnych do wściekłości i równocześnie do uczuć bezsilności (jakie wcześniej przeżywała pacjentka).
Żarłoczność psychiczna wiąże się z ciągłą walką z potrzebami ciała. Polega na odchudzaniu się i stosowaniu coraz to bardziej restrykcyjnych ograniczeń. Pojawienie się głodu jest najczęściej zagłuszane poprzez odwrócenie od niego uwagi jakimś zajęciem lub piciem dużej ilości wody. Silna wola czasem słabnie i bulimicy doznają nagłych ataków głodu, w czasie których pochłaniają wszystko. Kiedy łaknienie zostanie zaspokojone, najczęściej pojawia się poczucie winy, które prowadzi do zwracania pokarmu. Warto wspomnieć, że częste napady żarłoczności wpływają na zwiększenie masy ciała. Pomimo desperackich prób odchudzania się, chore osoby utrzymują w miarę prawidłową wagę (w przeciwieństwie do anorektyków, których organizmy są skrajnie wyniszczone, co przekłada się na wygląd zewnętrzny). Bulimicy z czasem zupełnie tracą kontrolę nad swoim ciałem. Pomiędzy kolejnymi napadami głodu, w obawie przed przytyciem, starają się stosować rygorystyczne diety, głodówki czy intensywne ćwiczenia fizyczne.