Kiszone rzodkiewki – walory prozdrowotne i łatwy przepis

Kiszone rzodkiewki nie są tak popularne jak doskonale wszystkim znane kiszone ogórki. Warto jednak otwierać się na nowe smaki i sięgać po różne kiszonki. Wekowane warzywa są nie tylko ciekawe w smaku, ale i zdrowe. Nie bez powodu są zalecanym przez dietetyków i lekarzy dodatkiem zarówno do kanapek, jak i dań obiadowych.

Jak smakują kiszone rzodkiewki? Warzywa przypominający nieco kiszone ogórki, choć są trochę bardziej ostre. Pod wpływem zalewy miękną, ale zachowują swoją strukturę, wciąż są chrupiące i smaczne. Nieco delikatniejszy jest zarówno ich smak, jak i kolor. Kiszona rzodkiewka lekko blednie. Ma charakterystyczną, jasnoróżową barwę.

Kiszenie zmienia smak i wygląd warzyw. Podwyższa także ich walory smakowe i wartości odżywcze. Dzięki temu, że kiszonki są naturalnym źródłem mikroflory probiotycznej, wzmacniają układ odpornościowy, pokarmowy i nerwowy. Mają działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Co ważne, rzodkiewka kiszona jest zasobna w żelazo, cynk, mangan i miedź. Zawiera także witaminy C, B, K oraz kwas foliowy. Ponadto:

• jest bogata w błonnik,
• zmniejsza apetyt,
• działa żółciopędnie,
• przyspiesza metabolizm,
• poprawia przemianę materii.

Ponieważ kiszone rzodkiewki są również niskokaloryczne (w 100 g rzodkiewki znajduje się zaledwie 16 kcal), powinny po nie sięgać osoby dbające o linię, przestrzegające zasad restrykcyjnej diety czy pragnące schudnąć. Warto również wiedzieć, że kiszone rzodkiewki oczyszczają organizm z toksyn, wzmacniają włosy i paznokcie. Rzodkiewki polecane są na nadciśnienie oraz w przypadku anemii, reumatyzmu, artretyzmu, krzywicy czy demineralizacji organizmu, gdy dokucza braku apetytu czy niestrawność.

Z czym jeść kiszoną rzodkiewkę?

Kiszona rzodkiewka jest doskonałym dodatkiem do wielu potraw i dań mięsnych, a także kanapek, sałatek i surówek, twarogów i mizerii. Rzodkiewka kiszona dobrze sprawdza się także jako przetwór na zimę. Można powiedzieć, że kiszona rzodkiewka w kuchni z powodzeniem może zastąpić klasykę, czyli kiszone ogórki.

Kiszone rzodkiewki, dokładnie jak inne kiszonki, można przygotować w domu. Wystarczy przygotować litrowy słoik oraz:

• 2 pęczki rzodkiewek,
• około 500 ml wody,
• 1/2 łyżki soli,
• gałązki kopru,
• 1 ząbek czosnku.

Opcjonalnie: liść laurowy, ziele angielskie, nasiona kolendry, ostre papryczki, kolorowy pieprz w ziarnach czy korzeń kopru, gorczyca, liście porzeczki, dębu, winorośli, wiśni, przyprawy korzenne, a nawet jałowiec. Niektórzy dodają tak zwany starter. To łyżeczka wody z kiszonych ogórków lub z kiszonej kapusty.

Dobrym pomysłem jest eksperymentowanie nie tylko ze składnikami, ale i długością kiszenia rzodkiewek (można je robić także w wersji małosolnej). Dzięki temu można znaleźć swój ulubiony smak.

Jak kisić rzodkiewkę? Sposób jest banalnie prosty.

Krok pierwszy to wyparzenie słoika oraz oczyszczenie rzodkiewek (wystarczy je umyć i odciąć liście, niektórzy usuwają również korzonki. Inni zostawiają je, by dzięki temu łatwiej było wyjmować rzodkiewki ze słoika). Na dnie słoja trzeba ułożyć koper i czosnek, następnie rzodkiewki (większe można przeciąć na pół lub na ćwiartki). Następnie trzeba zagotować wodę i dodać do niej sól (trzeba zamieszać, by się rozpuściła), po czym roztwór ostudzić.

Kolejny krok to wlanie solanki do słoika. Przestudzona powinna przykryć rzodkiewki. Pozostaje tylko zakręcić słoik i odstawić go w ciepłe miejsce na kilka dni. Warto pod naczynie podstawić talerzyk bądź tacę, ponieważ wskutek burzliwej fermentacji może z nich wyciekać odrobina zalewy.

Kiedy rzodkiewki się odbarwią, to znak, że są ukiszone. Kiszona rzodkiewka gotowa jest po 2-3 dniach (w wersji małosolnej) lub po tygodniu, jeżeli ma być lepiej ukiszona. Specjaliści od kiszonek podpowiadają jednak, by z degustacją poczekać dwa tygodnie, a nawet miesiąc i dłużej. Ten czas jest potrzebny, by intensywny zapach się ułożył (niektórym osobom aromat przedwcześnie otwartych rzodkiewek przywodzi na myśl miejską kanalizację). Po kilku tygodniach fermentacji można kiszące się rzodkiewki przełożyć do lodówki lub w chłodniejsze miejsce.